Обично, имам хаос во глава. Како и денес. А мисливе ми се расеани на сто страни и тешко можам да ги вбеседам (зборов е мојата нова кованица, инспирирана од словенечкото *ubesediti*, дека не можев да најдам соодветен македонски еквивалент). И тогаш на сцена настапуваат моите најблиски, кои ме познават подобро и од самата себеси. Моите, кои се на илјадници километри, а на кои сепак им треба само еден збор, да знаат за што зборувам.
Зад мене е многу тежок период и ако се распишувам веројатно ќе чепнам некои се уште свежи рани кои немаат врска со приказнава, краткиот излет до Трст, ниту пак со Декември и моите коси ветрот што ги носи. И се би се измешало, како и во моите мисли.
Затоа, ја замолив Евгенија (@devojka_zmej) да ја поедностави ситуацијата и да напише нешто.
И напиша, се што сакав да кажам.
Post a Comment